ترانه ای روی زمین افتاده بود. قناری کوچکی آن را برداشت و در گلوی نازک خود ریخت. ترانه در قناری جاری شد. با او در آمیخت. ترانه آب شد. ترانه خون شد. ترانه نفس شد و زندگی.

   قناری ترانه را سر داد. ترانه از گلوی قناری به اوج رسید. ترانه معنا یافت. ترانه جان گرفت. قناری نیز ، و همه دانستند که از این پس ترانه ، هستی است. ترانه ، جان قناری است.

                                                       ***

ایمان ، ترانه آدمی ست. قناری بی ترانه می میرد و آدمی بی ایمان.

                                                                                                                                 عرفان نظر آهاری